Архивы рубрик: Գրականություն

Արևմտահայ բանաստեղծ  Զահրատը (իսկական անուն ազգանունը՝ Զարեհ Յալտըզճյան) ծնվել է 1924  Կոստանդնուպոլսում: 1942 թվականին ավարտել է Կ. Պոլսի Մխիթարյան լիցեյը և ուսումը շարունակել Ստամբուլի պետական համալսարանի դեղագործական և բժշկական ֆակուլտետներում, որոնք կիսատ է թողել։ Սովորել Վիեննայի համալսարանի բժշկական ֆակուլտետում։ Աշխատակցել է պոլսահայ թերթերին, հանդեսներին, եղել «Մարմարա» օրաթերթի գրականության բաժնի վարիչ, «Սան» պարբերականի խմբագիր։ Առաջին բանաստեղծությունները լույս ենПродолжить чтение «Կարդում ենք արևմտահայերեն»

Ընթերցողական նախագիծ Վանո Սիրադեղյան Վանո Սիրադեղյանի արդի մտքերը Գրել է 20 տարի առաջ Վանո Սիրադեղյան. «Գյադաների ժամանակը»«Հիմա օրենքից խոսելը նույնն է, թե ավերիչ երկրաշարժի հաջորդ օրը կշտամբես քաղաքացիներին, որ փողոցը անցման տեղերով չեն անցնում:Կամ նեղանաս քաղաքապետարանից, որ մյուս առավոտ զիբիլը ժամանակին չի տարել, երբ ողջ քաղաքն է դարձել աղբակույտ:Հիմա գյադաների ժամանակն է: Եւ մի կարճПродолжить чтение «Կարդում ենք Վանո Սիրադեղյան»

Ծովն ու քամինՎեր կացել եկել և ծովի վրաՄութը աստղեր է ասեղնագործում…Քնել է ծովը և ի՞նչ իմանա,Որ աստղանկար վերմակը նրաԻնձ նման մեկը թռցնել է փորձում:Արթացավ քամին…ու բան չի հարցնումՈչ մութից հոգնած և ոչ էլ ծովից,Աստղերն անհապաղ հավաքում-պրծնում,Անտեսանելի իր փեշը լցնում,Տանում է, ինչպես աղանձը բովից…Նստել եմ ափին…Եվ ի՞նչ եմ խորհում,Որպեսզի բեկվի երկինքը ծովում,Պետք է որ քամին բացակաПродолжить чтение «《Ծովն ու քամին》 Հ. Սահյան»

Մխիթարյան միաբանություն (Մխիթարյաններ), հայ կրոնական և մշակութային կազմակերպություն, հայ կաթոլիկ եկեղեցու բենեդիկտյան վանականների միաբանություն։ Հիմնադրվել է 1700 թվականին սեպտեմբերի 8-ին, Վենետիկում՝ վանահայր Մխիթար Սեբաստացու կողմից։ Միաբանությունն իր գործունեության ընթացքում հրատարակել է բազմաթիվ հայագիտական-բանասիրական, կրոնական և գիտական այլ աշխատություններ։ Մխիթարի և նրա առաջին աշակերտների հավատամքն էր. «ազգը չզոհել կրոնին և կրոնը՝ ազգությանը»։

ՌՈՒԲԷՆ ՍԵԻԱԿԸ ԵԱՆԻԻՆ Ռուբէն Սեւակը (Ռուբէն Չիլինկիրեան, 1885- 1915) գերմանուհի Եաննի Ապպելի (1890-1967) հետ ծանօթացել է 1907 թ. շուելցարական լեռնային ամառանոց’ Շամբերիում: Ամուսանցել են 1910 թ.: Մինչ ամուսնութիւնը եւ հետագայում Ռ. Սեւակը բազում նամակներ է գրել Եաննիին, որոնց չընչին մասն ենք միայն տպագրում: Եաննի Սեսակը եղել է յայտնի դերասանուհի, ֆրանսերէն լեզուով տպագրել է բանաստեղծութիւնների միПродолжить чтение «Կարդում ենք արևմտահայերեն»

Դ ՈՒ  Դ՛ու՝երկու տա՜ռ,Դ՛ու՝հասարա՜կ մի դերանուն,Եվ ընդամենն այդ քո երկու՛ հատիկ տառովԱյս բովանդակ աշխարհին ես տեր անում… Դ՛ւ՝երկու տա՜ռ,Ու ես գարնան հողի նմանՔո կենսատու ջերմությանն եմ ընտելնում… Դ՛ւ՝երկու տա՜ռԵվ ահա եսԵրջանկության համն եմ զգում իմ բերանում,Անջատումին ըմբերանւմԵվ թերանում եվ կատարել հրամանը տառամանքի… Դ՛ու՝երկու տա՜ռ,Ու ես, անգի՛ն,Ինձանից ինքս վերանում՝Փոշիացած հերոսներիԴասակին եմ ընկերանում… Դո՛ւ՝երկու տա՜ռ,Ու երբ հանկարծԹողնւմПродолжить чтение «Պ. Սևակ » Դու» բանաստեղծության վերլուծություն»

Պարույր Սևակի ուսումնական փաթեթ … Իմ վերջին սեր: Երբեք մի մոռացիր, որ ես քեզ հետ եմ, ես քոնն եմ: Ես սիրում եմ քեզ Մեծ սիրով: Եթե դու Այն ես, ում անվանում եմ Ինքը, ապա իմ սիրո համար ոչինչ չի նշանակում, թե դու ում կսիրես (չակերտների մեջ կամ առանց դրանց), ում հետ և ինչպես կամուսնանաս, քանիПродолжить чтение «Նախագիծ«Կարդում ենք Պարույր Սևակ»»

Կոմիտասի ժառանգության կարևոր մասն են կազմում նրա նամակները։ Դրանք մեծ երաժշտի կյանքի ու բազմածավալ գործունեության, խոհերի, ժամանակի, մշակութային-հասարակական կյանքի խոսուն վկաներն են։ Կոմիտասը նամակագրական կապի մեջ է եղել հայ մտավորականության և հոգևորականության շատ ներկայացուցիչների հետ, կիսել իր մտորումները՝ մերթ ներկայանալով որպես հոռետես և անաչառ քննադատ, մերթ՝ լավատես։ Նամակներն հնարավորություն են ընձեռում «շփվել» և ավելի լավПродолжить чтение «Կոմիտասի նամակները»

Յուրաքանչյուր մարդ ունի իր սեփական ազատության սահմանները և իմ պատկերացմամբ նրանք վերջանում են, երբ մարդ սկսում է ներխուժել մի այլ մարդու ազատության սահմանները: Յուրաքանչյուրս ունենք ազատություն խոսելու, արտահայտվելու, շարժվելու և այլն… Սակայն ոչ բոլորն են այդ ազատությունը ճիշտ օգտագործում և մարդկանց մեծամասնությունը չարահում է իրեն տրված ազատությունը, իրեն թույլ տալով սխալ արտահայտվել և սխալ խոսել:Продолжить чтение «Ազատությունն իմ պատկերացմամբ»

Ու խոսող ձայնը հավիտենական մաքառումներու Հողին ձայնն էր, Որ իր ավերակե բերանները դեպի վեր՝ հորիզոններուն, Մահազանգերու երկաթեղեն մրրկումի մը հանգույն՝ Վրեժով ու ցասումով առլցված գերագույն մարտահրավերը կաղաղակեր… Ու ահավասիկ ծեգի մահաբույր արձագանքն իր փրկարար խոսքերուն… Եվ խոսում է Հողը՝ ժողովրդի մայրը, պատմության հիշողությունը, ստեղծումի և արարչագործության ոգին, ցավերի ու պարտությունների ականատեսը: Բանաստեղծության մեջ հնչում են նոր պատգամներ, որոնք ժողովրդին մղում են եղբայրության և ազգային միասնության: Բանաստեղծը բոլոր պարտությունների դիմաց սրբազան ատելության է կոչում: Արտահայտությունների կրկնությամբ հողը պատգամներ ու պատվիրաններ է տալիս: Չի հանդարտվում հողի ընդերքիցПродолжить чтение «Սիամանոթո. Հողին ձայնը»